Είναι κάτι ανάμεσα σε Γκάρφιλντ και Μαφάλντα. Έξυπνα αστεία, σταθεροί χαρακτήρες (τη μισώ την Κικίτσα που παίζει με τον ευαίσθητο Κθούλου), ένα περιβάλλον που επιτίθεται κατά του διαφορετικού κι όμως τόσο συγκινητικό. Προσπερνώ τα αστεία γύρω από το death-metal που δεν είμαι ακουστής, κατά τα άλλα περασα πολύ καλά. Με τρόμαξε η κατά βάθος σκληρή στάση των γονιών (ειδικά ο μπαμπάς που το γύνρναγε συνέχεια στην μπίρα και στο γκαζόν, όλα τα λεφτά). Ένα παιδάκι που θα ήθελα να γλυτώσω από την κακούργα κοινωνία. Ευφυές, εξαιρετικό και ελληνικότατο.